Weer een busrit!
Door: Carla
Blijf op de hoogte en volg Wim&Carla
15 Maart 2015 | Tanzania, Iringa
Maandagochtend 9 maart 5.15 AM. Het is een vroege ochtend.
Ik wen er nooit aan. In het pikkedonker loop ik van ons huis naar de gate van het college. De lange busrit naar Songea noodzaakt me zo vroeg op te staan. Voor het eerst sinds tijden zit de poort op slot maar er is in de verste verte geen guard te bekennen. Vreemde beveiliging hoor, meestal is de poort gewoon open. Ik stap in de taxi bij Masai, onze altijd betrouwbare taxidriver. We halen Juanito op en arriveren op het busstation. Er is al volop bedrijvigheid. Altijd weer vraag ik me af waar al deze mensen de nacht doorbrengen, hoe slapen ze, waar vinden ze wat eten en waar zijn ze naar onderweg.
Gelukkig zitten we voorin de bus, iets meer beenruimte, beter uitzicht maar vooral veiliger. Waarschijnlijk zal dit de laatste lange busrit naar een college in the field worden. Raar hoor, en ik besluit ervan te gaan genieten.
We vertrekken mooi op tijd, WHOH de chauffeur heeft er zin in. Dit zal wel weer zo'n memorabele busrit worden waarna je blij bent dat je heelhuids aangekomen bent.
We scheuren de berg af naar de hoofdweg. Onderweg allerlei jongens die joggen, hun buikspieroefeningen doen langs de kant van de weg en zich opdrukken op de brug. Die hebben geen fitnesscentrum nodig.
Luid toeterend stoppen we een aantal keren om mensen op te pikken. Allerlei geuren komen de bus binnen...brrr.
De zon komt langzaam op maar het is een bewolkte ochtend. We rijden door. Een kudde koeien steekt over, schoolkinderen lopen langs de weg met grote stokken die ze mee naar school moeten nemen voor het vuur in de keuken, een dode hond ligt op straat, de kleine banda's, winkeltjes gaan langzaam open en overal veel mensen onderweg.
De chauffeur doet gewoon net of er geen drempels in de weg zitten dus iedere keer veren we een meter omhoog, fasten your seatbelts!
De kaartjes worden gecontroleerd, dat is altijd een hele administratie. Drie verschillende mensen die alle ticket nummers zes keer overschrijven en veel geregel in de bus door de conducteurs. Geld gaat van hand tot hand, zeer ondoorzichtig en vooral inefficiënt allemaal.
Tijdens de negen uur durende busrit stoppen we twee keer. In no time wordt de bus omringd door verkopertjes: soda, maji (water) chipsie mayai (omelet met frietjes erin, je moet het een keer geprobeerd hebben om het te waarderen), thee, bananen, avocado's, rozenkransen, zonnebrillen, tandpasta....je kijkt je ogen uit. Gelukkig ben ik nu zo goed getraind dat ik meestal niet naar de toilet hoef, ik probeer dat zoveel mogelijk te vermijden en dus zo min mogelijk te drinken onderweg. Het landschap van de Southern Highlands is prachtig, zeker nu in het natte seizoen. Prachtige groene kleuren, de theeplantages geven haast licht, echt schitterend.
Ondertussen kijken we naar een zeer slechte Tanzaniaanse soap, wat een moraal, vreselijk. Veel geschreeuw en gewoon geen inhoud. Af en toe komt er een leuke muziekclip voorbij maar meestal is het Halleluia-muziek.
Ook deze keer arriveren we veilig in Songea. Gelukkig maar want een dag later is er op dezelfde weg een vreselijk ongeluk met een bus en een vrachtwagen. Meer dan 50 doden. Na afloop van ons bezoek aan Songea rijden we langs de wrakstukken, ik word er naar en stil van!
Ik wen er nooit aan. In het pikkedonker loop ik van ons huis naar de gate van het college. De lange busrit naar Songea noodzaakt me zo vroeg op te staan. Voor het eerst sinds tijden zit de poort op slot maar er is in de verste verte geen guard te bekennen. Vreemde beveiliging hoor, meestal is de poort gewoon open. Ik stap in de taxi bij Masai, onze altijd betrouwbare taxidriver. We halen Juanito op en arriveren op het busstation. Er is al volop bedrijvigheid. Altijd weer vraag ik me af waar al deze mensen de nacht doorbrengen, hoe slapen ze, waar vinden ze wat eten en waar zijn ze naar onderweg.
Gelukkig zitten we voorin de bus, iets meer beenruimte, beter uitzicht maar vooral veiliger. Waarschijnlijk zal dit de laatste lange busrit naar een college in the field worden. Raar hoor, en ik besluit ervan te gaan genieten.
We vertrekken mooi op tijd, WHOH de chauffeur heeft er zin in. Dit zal wel weer zo'n memorabele busrit worden waarna je blij bent dat je heelhuids aangekomen bent.
We scheuren de berg af naar de hoofdweg. Onderweg allerlei jongens die joggen, hun buikspieroefeningen doen langs de kant van de weg en zich opdrukken op de brug. Die hebben geen fitnesscentrum nodig.
Luid toeterend stoppen we een aantal keren om mensen op te pikken. Allerlei geuren komen de bus binnen...brrr.
De zon komt langzaam op maar het is een bewolkte ochtend. We rijden door. Een kudde koeien steekt over, schoolkinderen lopen langs de weg met grote stokken die ze mee naar school moeten nemen voor het vuur in de keuken, een dode hond ligt op straat, de kleine banda's, winkeltjes gaan langzaam open en overal veel mensen onderweg.
De chauffeur doet gewoon net of er geen drempels in de weg zitten dus iedere keer veren we een meter omhoog, fasten your seatbelts!
De kaartjes worden gecontroleerd, dat is altijd een hele administratie. Drie verschillende mensen die alle ticket nummers zes keer overschrijven en veel geregel in de bus door de conducteurs. Geld gaat van hand tot hand, zeer ondoorzichtig en vooral inefficiënt allemaal.
Tijdens de negen uur durende busrit stoppen we twee keer. In no time wordt de bus omringd door verkopertjes: soda, maji (water) chipsie mayai (omelet met frietjes erin, je moet het een keer geprobeerd hebben om het te waarderen), thee, bananen, avocado's, rozenkransen, zonnebrillen, tandpasta....je kijkt je ogen uit. Gelukkig ben ik nu zo goed getraind dat ik meestal niet naar de toilet hoef, ik probeer dat zoveel mogelijk te vermijden en dus zo min mogelijk te drinken onderweg. Het landschap van de Southern Highlands is prachtig, zeker nu in het natte seizoen. Prachtige groene kleuren, de theeplantages geven haast licht, echt schitterend.
Ondertussen kijken we naar een zeer slechte Tanzaniaanse soap, wat een moraal, vreselijk. Veel geschreeuw en gewoon geen inhoud. Af en toe komt er een leuke muziekclip voorbij maar meestal is het Halleluia-muziek.
Ook deze keer arriveren we veilig in Songea. Gelukkig maar want een dag later is er op dezelfde weg een vreselijk ongeluk met een bus en een vrachtwagen. Meer dan 50 doden. Na afloop van ons bezoek aan Songea rijden we langs de wrakstukken, ik word er naar en stil van!
-
16 Maart 2015 - 10:55
Henny:
Lieve Carla en Wim,
Allereerst gecondoleerd met jullie moeder, vooral voor Wim zal het toch moeilijk zijn. Als je iemand zo lang bij je hebt ga je bijna denken dat het voor altijd zo blijft, wel fijn dat jullie zo samen met de familie konden zijn.
Daarna het busverslag gelezen, bizar, vooral als je bedenkt wat er een dag later gebeurd is.
Heel veel sterkte met de laatste afrondings werkzaamheden en hopelijk tot gauw in Nederland.
Heel veel groeten Henny -
17 Maart 2015 - 15:39
Annie Griep:
Oh Carla, wat een geluk. Het is gewoon niet te bevatten, probeer het achter je te laten.
Ik wens je dan ook verder een goede tijd toe. Uiteindelijk kan een ongeluk overal gebeuren en mag je dankbaar zijn dat het je niet is overkomen.
liefs Annie.
-
24 Maart 2015 - 18:33
Johanna:
Inderdaad Carla, wat een geluk dat je niet een dag later in die bus zat maar wat erg voor die genen die wel dat busritje niet over leefden. Je doet daar wel veel indrukken op en niet alleen leuke. Toch zul je later terug kijken op een mooie belevenis die je niet had willen missen. Hartelijk groeten,Johanna. -
15 April 2015 - 09:33
Niek Mantingh:
Hoi Carla, kwam eens op je facebook terecht en zo ook bij deze blog. Redelijk willekeurig dus maar wat een mooi geschreven bericht. Indrukwekkend en ik kan me helemaal inleven. Pet je af, ook voor het avontuur daar. Jammer dat mijn moeder toen in Kenya geen waarbenjij.nu had ;)
Groet! Niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
