Wim’s dagboek ZW-Tanzania
Door: wim
Blijf op de hoogte en volg Wim&Carla
24 September 2013 | Tanzania, Tukuyu
De rondreis door het Zuidwesten van Tanzania is spannend en indrukwekkend. De VSO-vrijwilligers Carla, Juanito en Vikki bezoeken de scholen in het diepe Zuidwesten van Tanzania. Hierbij ben ik ook zo nu en dan aanwezig; ik film en fotografeer de VSO-vrijwilligers en maak daarvan filmpjes die de landelijke VSO-kantoren in Nederland en Tanzania misschien gaan gebruiken voor PR doeleinden; o.a. voor het werven van nieuwe vrijwilligers. Deze films zijn voor ons zelf natuurlijk ook erg leuk. T.z.t. zal ik proberen om de filmpjes op deze site te plaatsen.
Deze rondreis is van 18 Augustus 2013 tot 16 September 2013. Van deze reis zien jullie hieronder dagboekfragmenten van 2 September 2013 en 13 September 2013.
Uit Wim’s dagboek: 2 september 2013
Het is Maandag 2 September 2013, de dag dat Judith 28 jaar geleden in Miami geboren is. En natuurlijk hebben we haar gebeld om te zingen en gefeliciteerd. We zitten hier in een hotel in Tukuyu. Dit is de laatste dag dat de VSO-vrijwilligers de teacher-college in Mpuguso bezoeken. Terwijl zij de school bezoeken, ga ik een dagje fietsen naar de Kaparogwe waterval. Ik heb een aardige fietsende guide ingehuurd, hij heet James, is 25 jaar oud. Hij kan redelijk goed Engels, dat betekent dat hij de secondary school heeft afgerond. Hij doet wat farming en wordt zo nu en dan ingehuurd door dit community based toeristenbureau “Rungwe tea & Tours”.
Om 9:30 uur samen naar de fietsen “winkel”, dus de hoek van de straat. Valt niet mee om een goede fiets te vinden. Het zijn allemaal 26-inch fietsen (voor ons Nederlanders zijn dat kindermaten) en ook nog zonder versnelling. Nou snap ik ook dat ik bijna iedereen naast de “transport” fiets zie lopen in plaats van er op; zeker als deze zijn volgeladen tot 3 x de fietshoogte en 30 x de fietsbreedte; tja wat doe je als je geen auto hebt. Natuurlijk is de zadelpen altijd tekort, alle mogelijke zadelpennen uitgewisseld, maar moet maar accepteren dat ik de hele dag met een te laag zadel moet fietsen.
Eerste enkele kilometers over de grote weg, richting Malawi-meer (4 uur rijden met de auto) en dan rechtsaf het bananenrijk in. Het is vanaf nu alleen dirtroad, een hobbelige, keiachtige, stoffige rode weg. We dalen veel meer af dan dat we omhoog moeten; dus de 2de helft van de dag wordt afzien, want ik wil vanavond toch wel weer thuis zijn. Na een tijdje hoorde ik een brom/knor geluid; het blijkt een brommer te zijn met duopassagier en daarachter nog een levend schreeuwend varken onder de snelbinders. En terwijl wij verder afdalen, zien/horen we nog lang de knorrende schreeuwende brommer voor ons. Alleen maar bananenbomen met daaronder soms wat koffieplanten, zo worden deze goed bescherm tegen een al te felle zon. Tussen de bananenbomen zie je zo nu en dan erg simpele huisjes waar de mensen wonen. De huisjes/hutjes zien er armoedig uit terwijl je ook ziet dat er steeds meer vervangende stenen huisjes worden gebouwd. Verder groeit hier van alles op deze vulkanische vruchtbare grond: o.a. heel veel thee, koffie, bonen, cassave, mango’s . Dan zie ik in the middle of nowhere een bordje: “Shule yr Msinge, Kisindile”, dus ik ga een school naderen. Dit is Kiswahili, de eerste taal van Tanzania. “Shule” stamt af van de Duitsers toen die hier ca. 100 jaar geleden de kolonisten waren. Het stikt hier overal van de kinderen; vandaar dat je hier in het niets basisscholen ziet verschijnen. Het is alleen erg moeilijk om goede leerkrachten te vinden en te huisvesten in deze afgelegen gebieden.
Rondom 12:00 uur zie ik op een bordje geschilderd: “Welcome to Kaporogne waterfall, for one person to see five thousand shilling ( is 2,5 Euro) ”. de lokale bevolking onderhoudt dit mooie natuurgebied, zorgt dat de waterval goed toegankelijk blijft; de opbrengst is dus voor de lokale bevolking, vandaar dat dit een onderdeel is van het een community based touristen-bureau.
Dan de waterval, heerlijk geluncht, zelf meegebracht en gedeeld met de guide die echt helemaal niets bij zich had. Een geweldige mooie koele plek midden tussen de tropische bomen. Midden achter het vallend water is een hele grote kloof, een horizontaal gespleten rots, waar je kunt lopen. Zo kon je door het vallend water kijken. Deze toegankelijke kloof is een belangrijke plek geweest voor de Duitsers en later de Engelsen. De Duitsers zijn tijdens de 1ste wereldoorlog door de Engelsen verdreven richting Malawi/Zambia. Daarna was het een belangrijke vergaderplek voor de stamhoofden om hier de leefregels voor de mensen op te stellen.
Dan de tocht terug, oh wat moeizaam, warm en alleen maar omhoog, de helft van de tijd dus naast de fiets lopen. 2 x onderweg de banden bijgepompt, het geluk dat ze hier zelfs fietspompen hebben. De guide had helemaal niets bij zich mocht er iets gebeuren (een echt Nederlandse gedachte).
Op de terugweg zag ik voor het huis 8 jonge vrouwen in een cirkel bij elkaar zitten, die ik ook al op de heenweg had gezien. Deze bijeenkomst bleek een onderdeel te zijn van een begrafenis van 1 van hun familie leden. Ze vroegen me om geld, maar de guide wimpelde het af. Het is erg gebruikelijk dat als er iemand overlijdt dat vrienden buren kennissen een steentje bijdragen om de begrafenis te kunnen betalen, vandaar dat ze dachten dat een rijke blanke Muzungu wel wat geld kon missen.
Vooral bij waterpompen/ waterkranen zie je vaak een verzameling van mensen die hier hun sociale contacten onderhouden terwijl ze water halen en in emmers op de hoofden dragen. De vermoeidheid slaat toe, misschien te weinig gedronken; gelukkig kon ik ergens onderweg een flesje cola kopen, maar het hielp niet. Het was afzien, om 17:00 uur weer thuis, ziek gevoel, en toen bleek dat ik over de 39 graden koorts had. Dat was mijn dag, dus snel het bed in.
PS: Ik ben 5 dagen ziek geweest en gelukkig geen malaria, dit heb ik met een malaria testkit zelf getest. Daarna was ik weer de oude.
Uit Wim’s dagboek: 13 september 2013
We verblijven nu in de plaats Sumbawanga geheel in het Westen van Tanzania, zover afgelegen, mocht je vanuit hier naar Dar es Salaam willen dan moet je op 3 reisdagen rekenen. Vandaag met de 4-wheel truck met open laadbak naar het Tanganyika meer en de Kalambo waterval. Samen met de driver, de directeur van de college, Carla, Juanito, Vikki en ik in de truck op weg richting Zambia. Vanuit Sumbawanga rijden we in ZW-richting. Na ca. 3 uur rijden komen we aan in het laatste dorp van Tanzania, vlak tegen de grens van Zambia. Grotendeels dirtroad; Vikki en Juanito hobbelen mee in de open laadbak, vergezeld van wind en te veel zon. In dit laatste dorp vliegen de kinderen als bijen op ons af, wel 50; armoedig. In dit dorp vinden we de guide die ons begeleidt naar de Kalambo waterval. We komen aan bij de bovenkant van de waterval die we 220 meter naar beneden zien vallen; erg imposant. Dit is tevens ook het begin (de meest zuidelijke punt) van het Tanganyika meer. 4 landen liggen aan dit meer: Zambia ( dat ligt aan de overkant van de waterval, dus 100 meter van ons af), Congo, Burundi en Tanzania. Lake Tanganyinka is wereld’s langste zoetwatermeer; 677 km lang. Het is 1436 meter diep, het diepste punt ligt 358 meter onder zeeniveau. We rijden ongeveer nog een uur richting het noorden via vreselijke slechte wegen; dan dalen we af naar het Tanganyikameer, de zee komt op ons af. Hier nog een erg afgelegen niet-toegankelijk vissersdorp bezocht aan het water, wat een armoede, de kinderen vliegen ons weer tegemoet. Hier is ook helemaal niets te koop. Om 14:30 gaan we onder een boom zitten aan het meer waar we de meegebrachte lunch van de principal nuttigen. Gebraden vlees met zoete broodjes en water. Prima, en echt gezellig. Na een zeer vermoeide terugreis waren we om 18:00 uur weer thuis in Sumbawanga. Een ervaring rijker.
Deze rondreis is van 18 Augustus 2013 tot 16 September 2013. Van deze reis zien jullie hieronder dagboekfragmenten van 2 September 2013 en 13 September 2013.
Uit Wim’s dagboek: 2 september 2013
Het is Maandag 2 September 2013, de dag dat Judith 28 jaar geleden in Miami geboren is. En natuurlijk hebben we haar gebeld om te zingen en gefeliciteerd. We zitten hier in een hotel in Tukuyu. Dit is de laatste dag dat de VSO-vrijwilligers de teacher-college in Mpuguso bezoeken. Terwijl zij de school bezoeken, ga ik een dagje fietsen naar de Kaparogwe waterval. Ik heb een aardige fietsende guide ingehuurd, hij heet James, is 25 jaar oud. Hij kan redelijk goed Engels, dat betekent dat hij de secondary school heeft afgerond. Hij doet wat farming en wordt zo nu en dan ingehuurd door dit community based toeristenbureau “Rungwe tea & Tours”.
Om 9:30 uur samen naar de fietsen “winkel”, dus de hoek van de straat. Valt niet mee om een goede fiets te vinden. Het zijn allemaal 26-inch fietsen (voor ons Nederlanders zijn dat kindermaten) en ook nog zonder versnelling. Nou snap ik ook dat ik bijna iedereen naast de “transport” fiets zie lopen in plaats van er op; zeker als deze zijn volgeladen tot 3 x de fietshoogte en 30 x de fietsbreedte; tja wat doe je als je geen auto hebt. Natuurlijk is de zadelpen altijd tekort, alle mogelijke zadelpennen uitgewisseld, maar moet maar accepteren dat ik de hele dag met een te laag zadel moet fietsen.
Eerste enkele kilometers over de grote weg, richting Malawi-meer (4 uur rijden met de auto) en dan rechtsaf het bananenrijk in. Het is vanaf nu alleen dirtroad, een hobbelige, keiachtige, stoffige rode weg. We dalen veel meer af dan dat we omhoog moeten; dus de 2de helft van de dag wordt afzien, want ik wil vanavond toch wel weer thuis zijn. Na een tijdje hoorde ik een brom/knor geluid; het blijkt een brommer te zijn met duopassagier en daarachter nog een levend schreeuwend varken onder de snelbinders. En terwijl wij verder afdalen, zien/horen we nog lang de knorrende schreeuwende brommer voor ons. Alleen maar bananenbomen met daaronder soms wat koffieplanten, zo worden deze goed bescherm tegen een al te felle zon. Tussen de bananenbomen zie je zo nu en dan erg simpele huisjes waar de mensen wonen. De huisjes/hutjes zien er armoedig uit terwijl je ook ziet dat er steeds meer vervangende stenen huisjes worden gebouwd. Verder groeit hier van alles op deze vulkanische vruchtbare grond: o.a. heel veel thee, koffie, bonen, cassave, mango’s . Dan zie ik in the middle of nowhere een bordje: “Shule yr Msinge, Kisindile”, dus ik ga een school naderen. Dit is Kiswahili, de eerste taal van Tanzania. “Shule” stamt af van de Duitsers toen die hier ca. 100 jaar geleden de kolonisten waren. Het stikt hier overal van de kinderen; vandaar dat je hier in het niets basisscholen ziet verschijnen. Het is alleen erg moeilijk om goede leerkrachten te vinden en te huisvesten in deze afgelegen gebieden.
Rondom 12:00 uur zie ik op een bordje geschilderd: “Welcome to Kaporogne waterfall, for one person to see five thousand shilling ( is 2,5 Euro) ”. de lokale bevolking onderhoudt dit mooie natuurgebied, zorgt dat de waterval goed toegankelijk blijft; de opbrengst is dus voor de lokale bevolking, vandaar dat dit een onderdeel is van het een community based touristen-bureau.
Dan de waterval, heerlijk geluncht, zelf meegebracht en gedeeld met de guide die echt helemaal niets bij zich had. Een geweldige mooie koele plek midden tussen de tropische bomen. Midden achter het vallend water is een hele grote kloof, een horizontaal gespleten rots, waar je kunt lopen. Zo kon je door het vallend water kijken. Deze toegankelijke kloof is een belangrijke plek geweest voor de Duitsers en later de Engelsen. De Duitsers zijn tijdens de 1ste wereldoorlog door de Engelsen verdreven richting Malawi/Zambia. Daarna was het een belangrijke vergaderplek voor de stamhoofden om hier de leefregels voor de mensen op te stellen.
Dan de tocht terug, oh wat moeizaam, warm en alleen maar omhoog, de helft van de tijd dus naast de fiets lopen. 2 x onderweg de banden bijgepompt, het geluk dat ze hier zelfs fietspompen hebben. De guide had helemaal niets bij zich mocht er iets gebeuren (een echt Nederlandse gedachte).
Op de terugweg zag ik voor het huis 8 jonge vrouwen in een cirkel bij elkaar zitten, die ik ook al op de heenweg had gezien. Deze bijeenkomst bleek een onderdeel te zijn van een begrafenis van 1 van hun familie leden. Ze vroegen me om geld, maar de guide wimpelde het af. Het is erg gebruikelijk dat als er iemand overlijdt dat vrienden buren kennissen een steentje bijdragen om de begrafenis te kunnen betalen, vandaar dat ze dachten dat een rijke blanke Muzungu wel wat geld kon missen.
Vooral bij waterpompen/ waterkranen zie je vaak een verzameling van mensen die hier hun sociale contacten onderhouden terwijl ze water halen en in emmers op de hoofden dragen. De vermoeidheid slaat toe, misschien te weinig gedronken; gelukkig kon ik ergens onderweg een flesje cola kopen, maar het hielp niet. Het was afzien, om 17:00 uur weer thuis, ziek gevoel, en toen bleek dat ik over de 39 graden koorts had. Dat was mijn dag, dus snel het bed in.
PS: Ik ben 5 dagen ziek geweest en gelukkig geen malaria, dit heb ik met een malaria testkit zelf getest. Daarna was ik weer de oude.
Uit Wim’s dagboek: 13 september 2013
We verblijven nu in de plaats Sumbawanga geheel in het Westen van Tanzania, zover afgelegen, mocht je vanuit hier naar Dar es Salaam willen dan moet je op 3 reisdagen rekenen. Vandaag met de 4-wheel truck met open laadbak naar het Tanganyika meer en de Kalambo waterval. Samen met de driver, de directeur van de college, Carla, Juanito, Vikki en ik in de truck op weg richting Zambia. Vanuit Sumbawanga rijden we in ZW-richting. Na ca. 3 uur rijden komen we aan in het laatste dorp van Tanzania, vlak tegen de grens van Zambia. Grotendeels dirtroad; Vikki en Juanito hobbelen mee in de open laadbak, vergezeld van wind en te veel zon. In dit laatste dorp vliegen de kinderen als bijen op ons af, wel 50; armoedig. In dit dorp vinden we de guide die ons begeleidt naar de Kalambo waterval. We komen aan bij de bovenkant van de waterval die we 220 meter naar beneden zien vallen; erg imposant. Dit is tevens ook het begin (de meest zuidelijke punt) van het Tanganyika meer. 4 landen liggen aan dit meer: Zambia ( dat ligt aan de overkant van de waterval, dus 100 meter van ons af), Congo, Burundi en Tanzania. Lake Tanganyinka is wereld’s langste zoetwatermeer; 677 km lang. Het is 1436 meter diep, het diepste punt ligt 358 meter onder zeeniveau. We rijden ongeveer nog een uur richting het noorden via vreselijke slechte wegen; dan dalen we af naar het Tanganyikameer, de zee komt op ons af. Hier nog een erg afgelegen niet-toegankelijk vissersdorp bezocht aan het water, wat een armoede, de kinderen vliegen ons weer tegemoet. Hier is ook helemaal niets te koop. Om 14:30 gaan we onder een boom zitten aan het meer waar we de meegebrachte lunch van de principal nuttigen. Gebraden vlees met zoete broodjes en water. Prima, en echt gezellig. Na een zeer vermoeide terugreis waren we om 18:00 uur weer thuis in Sumbawanga. Een ervaring rijker.
-
24 September 2013 - 12:48
Marja:
Hoi Carla en Wiim,
jullie beleven toch wel heel veel. wat een impressies!!
liefs uit Emmen -
24 September 2013 - 13:32
Paul:
Hoi Wim en Carla,
Wat een mooie (en goede) ervaringen. We genieten van jullie verhalen. Ieder zijn eigen 'vakantie'; wij eten nog een paar dagen zoete broodjes in Italië en DSM weet ons gewone leven in NL (ach ja, wat is gewoon?).
Groetjes, Paul en Maria -
24 September 2013 - 14:12
Marieke:
Hoi Carla en Wim. Weer prachtige belevenissen! Mooi dat we zo "mee kunnen liften" met jullie bevindingen. Schrijnend, al die armoede en kinderen die zo moeten leven. En ik maak me ondertussen druk welk cadeau Tijn krijgt voor z'n 3de verjaardag, a.s. vrijdag. Niet eerlijk dat de verschillen in de wereld zo enorm groot zijn.
Wij gaan naast ons Home to Grow project in Masiphumelele starten met een project om betere kinderopvang (0 tot 7 jaar) te verwezenlijken in Masi. We gaan dit samen doen met Masicorp een organisatie ter plekke.
Jullie veel succes met de projecten daar en blijf schrijven!
-
24 September 2013 - 16:07
Elna Voesenek:
Hoi Carla en Wim,
wat een belevenissen!Fijn dat we ze kunnen lezen!Het is genieten!
Groetjes Elna
-
24 September 2013 - 16:16
Janneke:
Er is daar dus ook nog werk aan de winkel voor Marianne Thieme. Zielig hoor, dat varken onder de snelbinder. Goed te horen dat je weer helemaal opgeknapt bent. Nog gefeliciteerd met de verjaardag van Judith. Tot het volgende verslag. Ik kijk ernaar uit. -
24 September 2013 - 17:13
Lucy Sonnenberg:
Ha jullie tweetjes,
Wat maken jullie wat mee. Ik zie Wim trouwens al fietsend, hijgend sleuren over die zandwegen. Je was toen ook niet lekker, dus dat is ook niet leuk. Maar dat varken vond ik wel geweldig.
Trouwens, Carla de hele tijd druk aan het werk en jij de omgeving leren kennen. Moet je ook wel, want je bent haar steun en toeverlaat.
Die armoede is zo bedroevend om te zien, volgens mij raak je daar nooit aan gewend. Gelukkig kunnen jullie daar ook een beetje blijdschap brengen.
Wim en Carla, fijn dat jullie zulke berichten sturen, kunnen we een heleboel volgen.
Tot de volgende ronde.
Groetjes, Lucy
-
28 September 2013 - 17:20
Bertha Oosting:
Wat een belevenissen allemaal. Heel mooi om dit alles te lezen. Ik bewonder jullie om heel veel dingen die jullie daar samen meemaken en doen. Fijn dat je Carla zo goed kunt steunen in haar werk. Een mooi koppel bij elkaar zijn jullie.. Ik zal jullie missen op de dansavonden. Liefs, nog steeds vanuit Zuid Spanje. Alert en Bertha -
29 September 2013 - 12:56
Lucy Sonnenberg:
Hallo Wim en Carla,
Jullie zullen het misschien niet op deze dag kunnen lezen, maar Wim, van harte met je verjaardag. Carla kennende zal ze vast wel een taart met kaarsjes hebben kunnen versieren.
Een hele leuke en fijne dag toegewenst.
Groetjes,
Lucy -
30 September 2013 - 09:58
Hennie En Annie:
hallo Carla en Wim
hartelijk gefeliciteerd met je 63e verjaardag en nog veel gezonde en gelukkige jaren!
Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben!
Veel succes met het project en geniet van alle mooie dingen in Tanzania,
hartelijke groet, Hennie en Annie -
01 Oktober 2013 - 11:26
Eddy:
Hoi Wim en Carla,
Wim, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag afgelopen maandag. Als ik je verhaal over het fiietsen zo lees dan stelde ons mtb ritje in Frankrijk niet zo veel voor...
Groeten en nog veel plezier,
Eddy -
02 Oktober 2013 - 19:16
Berthy B:
Wim, van Peter en mij de felicitaties voor je 63ste verjaardag. We volgen jullie vehalen en zijn onder de indruk.T.z.t kom je maar en lezing houden voor Passage Roden. Succes met jullie werk daar.
vriendelijke groeten ,Berthy B -
08 Oktober 2013 - 22:23
Wiepkje 't Hart:
Lieve Carla en Wim,
Eindelijk bericht uit Amsterdam. Inmiddels zijn jullie ingewerkt, Carla op de scholen en Wim in zijn begeleidende rol. Fijn dat jullie samen zijn. Wim, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Morgen slapen we met de inductiegroep in Amersfoort, donderdag conferentie.
Ik mis je Carla, maar denk je er morgen gewoon bij. Blogs is nog niet mijn eerste aandachtspunt, maar nu ik weet hoe ik jullie kan bereiken, zal dat zeker drempelverlagend zijn.
Heel veel liefs en knuffel
Wiepkje -
18 Oktober 2013 - 21:01
Marjolein:
Dag Wim en Carla,
Vandaag daad bij gedachte gevoegd en jullie blog gelezen. wat een ervaringen. Dank voor jullie fascinerende beschrijvingen en invulling werk Carla lijkt me mooie uitdaging. Alle goeds
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
