Fietstocht rondom Iringa:
Door: Wim
Blijf op de hoogte en volg Wim&Carla
14 Juni 2014 | Tanzania, Iringa
Jeetje, wat gaat de tijd snel!! Dat betekent dat we hier aardig ingeburgerd zijn en in beslag genomen worden door onze dagelijkse werkzaamheden. Een goed teken zullen we maar zeggen. Hoog tijd voor een verhaal op onze blog!
Fietstocht rondom Iringa:
Een maand of 8 geleden trof ik een Belgische vrouw in een van de weinig redelijke eetgelegenheden (Hasty Tasty) in Iringa. Ze heet Griet, getrouwd met een Griek, en ze werkt op een Tobacco-farm. Daarnaast verrricht ze ook vrijwilligerswerk voor kansarme vrouwen op het platte land. Ze nodigde ons uit om eens langs te komen, en eindelijk was het zover. Ze zei wel dat we even moesten bellen van tevoren want dan zou ze een lekkere maaltijd voor ons maken. Samen met Juanito , de VSO collega van Carla, ga ik op de mountainbike naar madammeke Griet uit Belgie, ongeveer 40 km hiervandaan. Dit was tevens een goede oefening voor Juanito, die nogal sukkelt met zijn gezondheid. Er zijn geen verharde wegen meer te bekennen, maar onze mountainbikes kunnen dat goed aan. Je bent dan 3 à 4 uur onderweg, zeker als je hier en daar rond wilt kijken. Op het platteland word je ineens een bezienswaardigheid, een stel muzungu’s ( zo noemen ze ons als blanken) die ook nog zelfs met blote benen fietsen. En heel vaak rennen de kinderen naar je toe, zwaaien , lachen, en roepen muzungu, muzungu, muzungu en soms “piepie (snoepje) “ of “good afternoon, how are you” want ze vinden het leuk om hun Engels te oefenen.
Griet laat ons de Tobacco- farm zien waar ongeveer 80 vrouwen werken. Nadat de geoogste tabak bladeren gedroogd zijn in een soort hout gestookte flat/bunker, moeten die gesorteerd worden. In een grote hal zitten de werksters op de grond om de gehele dag tabaksbladeren te sorteren, want alleen de goede bladeren mogen verwerkt worden. Dan wordt alles geperst en in hele grote balen vervoerd naar sigaarfabrieken in Dar es Salaam en elders. Wat zijn de mensen blij dat ze werk hebben, want het is bepaald niet gemakkelijk om te (over)leven op het platteland. Wat ik heel bijzonder vind is dat de kinderen van de vrouwen in de vakanties ook meewerken, ze hebben toch niet veel te doen. Juist door dit extra inkomen dat de gezinnen door deze “kinderarbeid” verdienen kunnen de families hun schoolgeld en medische kosten betalen. Dit is dus een positief voorbeeld van kinderarbeid, een win-win situatie. Dat zet me tot nadenken!
Na een heerlijke Griekse (de schoonvader van Griet is van Griekse afkomst en heeft dit bedrijf gesticht in 1953) warme lunch weer snel op onze fietsen naar de hoofdweg (= zandweg). Het is al te laat om het hele stuk weer terug te fietsen, tevens is het voor mijn Rafiki (= vriend) Juanito niet verantwoord om dit lange stuk weer terug te fietsen En het wordt spannend hoe wij tweetjes met onze fietsen met openbaar vervoer weer voor het donker thuis kunnen komen. Het enige wat ze hier hebben is de Daladala, een soort volkswagenbusje (in een 15 persoons-busje passen ca. 35 passagiers) , geschikt voor de sloop volgens westerse begrippen. Deze rijdt alleen als er voldoende passagiers zijn , dus soms moet je heel lang wachten. Onze fietsen worden met een touw op het dak gebonden, niks geen imperiaal, gewoon op het mooie lak van het dak en hobbelen weer naar huis. Wederom een fijne dag met mooie ontmoetingen!
Fietstocht rondom Iringa:
Een maand of 8 geleden trof ik een Belgische vrouw in een van de weinig redelijke eetgelegenheden (Hasty Tasty) in Iringa. Ze heet Griet, getrouwd met een Griek, en ze werkt op een Tobacco-farm. Daarnaast verrricht ze ook vrijwilligerswerk voor kansarme vrouwen op het platte land. Ze nodigde ons uit om eens langs te komen, en eindelijk was het zover. Ze zei wel dat we even moesten bellen van tevoren want dan zou ze een lekkere maaltijd voor ons maken. Samen met Juanito , de VSO collega van Carla, ga ik op de mountainbike naar madammeke Griet uit Belgie, ongeveer 40 km hiervandaan. Dit was tevens een goede oefening voor Juanito, die nogal sukkelt met zijn gezondheid. Er zijn geen verharde wegen meer te bekennen, maar onze mountainbikes kunnen dat goed aan. Je bent dan 3 à 4 uur onderweg, zeker als je hier en daar rond wilt kijken. Op het platteland word je ineens een bezienswaardigheid, een stel muzungu’s ( zo noemen ze ons als blanken) die ook nog zelfs met blote benen fietsen. En heel vaak rennen de kinderen naar je toe, zwaaien , lachen, en roepen muzungu, muzungu, muzungu en soms “piepie (snoepje) “ of “good afternoon, how are you” want ze vinden het leuk om hun Engels te oefenen.
Griet laat ons de Tobacco- farm zien waar ongeveer 80 vrouwen werken. Nadat de geoogste tabak bladeren gedroogd zijn in een soort hout gestookte flat/bunker, moeten die gesorteerd worden. In een grote hal zitten de werksters op de grond om de gehele dag tabaksbladeren te sorteren, want alleen de goede bladeren mogen verwerkt worden. Dan wordt alles geperst en in hele grote balen vervoerd naar sigaarfabrieken in Dar es Salaam en elders. Wat zijn de mensen blij dat ze werk hebben, want het is bepaald niet gemakkelijk om te (over)leven op het platteland. Wat ik heel bijzonder vind is dat de kinderen van de vrouwen in de vakanties ook meewerken, ze hebben toch niet veel te doen. Juist door dit extra inkomen dat de gezinnen door deze “kinderarbeid” verdienen kunnen de families hun schoolgeld en medische kosten betalen. Dit is dus een positief voorbeeld van kinderarbeid, een win-win situatie. Dat zet me tot nadenken!
Na een heerlijke Griekse (de schoonvader van Griet is van Griekse afkomst en heeft dit bedrijf gesticht in 1953) warme lunch weer snel op onze fietsen naar de hoofdweg (= zandweg). Het is al te laat om het hele stuk weer terug te fietsen, tevens is het voor mijn Rafiki (= vriend) Juanito niet verantwoord om dit lange stuk weer terug te fietsen En het wordt spannend hoe wij tweetjes met onze fietsen met openbaar vervoer weer voor het donker thuis kunnen komen. Het enige wat ze hier hebben is de Daladala, een soort volkswagenbusje (in een 15 persoons-busje passen ca. 35 passagiers) , geschikt voor de sloop volgens westerse begrippen. Deze rijdt alleen als er voldoende passagiers zijn , dus soms moet je heel lang wachten. Onze fietsen worden met een touw op het dak gebonden, niks geen imperiaal, gewoon op het mooie lak van het dak en hobbelen weer naar huis. Wederom een fijne dag met mooie ontmoetingen!
-
14 Juni 2014 - 17:57
Hanneke:
Mooie impressie zo van het leven waar jullie onderdeel van zijn. En ja, deze vorm van kinderarbeid, de win-win, dat geeft toch weer een ander kijk op zaken.
Geniet verder en groetjes aan Carla. -
14 Juni 2014 - 22:58
Trijnie:
Mooi verhaal, Wim! -
15 Juni 2014 - 12:26
Lucy Sonnenberg:
Ja, soms is "kinderarbeid" gerechtvaardigd. Ik begrijp tussen de zinnen door, het is daar ook goed.
Ook zelf druk aan het werk geweest zie ik.
Het is goed om bij ieder verslag te lezen dat jullie zo goed bezig zijn.
Heel veel groetjes aan Carla. -
19 Juni 2014 - 09:11
Henny Koster:
Geweldig, wat weer een mooi verhaal. We genieten altijd van jullie verhalen , groeten Hein en Henny -
19 Juni 2014 - 11:20
Thomas Karsdorp:
Beste Wim en Carla,
Ik heb net een e-mail gestuurd naar Carla met de vraag of ik haar verhaal mag gebruiken als voorbeeld voor de sponsorlopers voor de Dam tot Damloop in Amsterdam in september. Ik hoor graag van Carla of zij dat goed vindt! Zij merkt er verder zelf niets van.
Vriendelijke groet en veel succes in Tanzania!
Thomas Karsdorp
VSO Nederland -
23 Juni 2014 - 15:34
Margreet:
super Wim, genieten van het verslag. groet Margreet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
