Lang niets gehoord? Vandaag drie stukjes

Een pakketje uit Nederland!
Op het kantoor van Klerruu Teacher Training College op de campus waar we wonen, komt een bericht van het postkantoor dat er een pakketje is aangekomen voor ons. Altijd spannend!
Om 9:15 op maandagochtend 15 september ga ik met dit briefje naar het postkantoor in Iringa om het pakketje op te halen. De postkantoren zien er nog zo mooi donkerbruin uit, net zoals wij die in Nederland hadden midden vorige eeuw. Ik geef het bericht aan de baliemedewerkster en ze komt terug met een mooi pakketje, een dikke witte foam-enveloppe, leuk. Maar ik kan het uiteraard niet zomaar meekrijgen, This is Tanzania. Ze verwijdert de pakbon van Post.nl en geeft die aan mij, ze maakt me duidelijk dat ik met de pakbon en briefje naar de TRA moet. TRA is hier een soort belastingkantoor (Tax Revenu Authority). De mevrouw met een prachtige haardos achter de balie wijst een bode aan om me te wijzen waar het TRA-kantoor is. Hij loopt een stukje mee en wijst me de weg, kwartiertje lopen vanaf het postkantoor en ik kom aan bij een groot, voor Tanzaniaanse begrippen vrij chique ambtenaren gebouw, het TRA. Ik zie op een bord bij de ingang dat dit kantoor ook iets met ‘customs’ oftewel douane activiteiten doet en nu snap ik het: de douane moet het pakketje inklaren. Ik meld me bij de receptie en ze sturen me naar de eerste verdieping naar kamer no. 11. ‘Customs’, hier moet ik dus zijn. Ik klop en ik hoor: ‘Karibu’, ik doe de deur open en kom in een kantoor met 3 bureaus. Ik kijk rond en er is een man met een stropdas in dit kantoor achter het mooiste en grootste bureau, dit zal de baas dus wel zijn. Hij zegt dat ik maar even hier binnen moet wachten op een van zijn medewerkers. Terwijl ik wacht komen er een aantal mensen binnen die wel door de big Boss worden geholpen, ik dus niet. Het blijft lastig om er enig systeem in te herkennen. Na 45 minuten wachten, dat is niet abnormaal hier, zeg ik tegen hem: ‘Nita rudi badoo’, ik kom later wel terug, hij zegt: ‘Pole’, sorry. Om half 11 verlaat ik dit gebouw, en ga even een uurtje wat boodschappen doen in het dorp en om half 12 ga ik weer naar kamer no. 11. De baas is er niet meer maar wel een andere mijnheer die aan een kleiner bureau zit. Ik geef hem de pakbon en briefje en ik begin te geloven dat dit de juiste persoon is. Hij pakt een lege grote enveloppe, doet er een stempel in, een balpen, een rekenmachine, en 2 nieuwe velletjes carbonpapier (dat wordt hier nog veel gebruikt) die hij ergens uit een afgesloten lade moet halen. Hij vouwt de enveloppe dicht en ik moet met hem meelopen, geen idee waar we naar toe gaan. Hij doet kamer no. 11 op slot terwijl er net weer nieuwe klanten aankomen, maar ja die moeten maar wachten. We gaan samen weer naar buiten en we lopen blijkbaar samen weer terug naar het postkantoor. Via de hoofdingang naar binnen, ze kennen me al en ik loop met deze stropdasmijnheer mee achter de balies langs naar een ruimte afgetimmerd met gaas waar van alles ligt wat je kunt verwachten in een postkantoor. Een mevrouw zit daar achter een bureau rustig thee te drinken met een mandazi. Zij ontruimt het bureau gaat er met een doek overheen en deze stropdasmijnheer krijgt een stoel aangeboden. De mevrouw haalt mijn begeerde pakje weer op, de douanebeambte draait het pakje drie keer om en bekijkt het van alle kanten, kijkt mij aan en vraagt me wat er in zit. ‘Si jui’, ik weet het niet en haal mijn schouders op. Ik zie hem denken en hij draait en schudt nogmaals met het pakje. Om de zaak wat te bespoedigen zeg ik hem het pakje dan maar open te maken. Dat doet hij heel gretig, alle details in het pakje worden door de beambte en de postkantoordame uitvoerig bekeken. Als eerste vonden ze na het openvouwen een pakketje wasknijpers (grapje van de familie), waar ze hard om moeten lachen. In het 2de pakje zaten een tiental Bic balpennen (ik word zo moe van die waardeloze pennen hier) die ook schrijvend getest worden en in het 3de pakje zat een prachtig fotoboekje van onze vakantie. Ja, het pakketje komt uit Nederland, gestuurd door Magda, een zus van Carla. Het is een pakketje voor zowel voor onze verjaardagen, een mooie verjaardagskaart zit er bij. Er wordt een bonnenboekje gepakt, hij pakt zijn 2 velletjes carbon uit zijn meegebrachte enveloppe en alles wordt in 3-voud ingevuld. Geparafeerd door hem en door mij en op alle papieren een vet stempel, ook uit zijn enveloppe. Ik krijg een bonnetje mee en het pakketje. Hiermee moet ik weer naar de balie van het postkantoor waar ik enkele uren geleden ook begonnen ben. Hier wordt weer een ander bonnenboekje uit een gesloten kluis gehaald en daar wordt weer een bon geschreven met stempels en hierop staat wat ik moet betalen, bij elkaar €1,25. Een deel is voor het douane kantoor en het andere deel voor het postkantoor. Ik betaal met groot geld maar dat kunnen ze natuurlijk niet wisselen. Iedereen hier in Tanzania heeft gebrek aan wisselgeld, maar na veel zoeken kan ik gepast betalen. De mijnheer met stropdas en zijn enveloppe passeert me en loopt weer terug naar zijn kamer 11 op het belastingkantoor om zijn volgende klanten van dienst te zijn. Om half 1 loop ik blij met ons verjaardagscadeau het postkantoor uit, het duurt even maar dan heb je ook wat. Magda en Jos dank jullie wel voor de mooie verjaardagscadeautjes. We kunnen weer schrijven, was ophangen en ieder dag nagenieten van een geweldige safari!